Μουρακάμι: Προς το επόμενο άδοξο τέλος…

 Κλασικό, γλυκόπικρο, “μουρακαμικό” απόσπασμα απ’ το βιβλίο Για τι πράγμα μιλάω, όταν μιλάω για το τρέξιμο του Χαρούκι Μουρακάμι που θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. Βρισκόμαστε λίγο μετά το μαραθώνιο της Νέας Υόρκης, όπου ο Μουρακάμι αναρωτιέται τι πήγε στραβά, παρ’ όλη τη σκληρή προπόνηση. Φυσικά κι εδώ υπάρχει… πηγάδι, αλλά και το κλασικό “μουρακαμικό” μοτίβο της απώλειας.

 “[…] Πράγματι, τι συνέβη; αναρωτιόμουν, και δεν είχα ιδέα. Ίσως απλώς να γερνάω. Ή μπορεί να κρύβεται αλλού η αιτία, ίσως να φταίει ότι παράβλεψα κάτι σημαντικό. Όπως και να ‘χει, αυτή τη στιγμή κάθε εικασία θα πρέπει να παραμείνει αυτό ακριβώς που είναι – εικασία. Σαν ένα μικρό αυλάκι νερό που το ρούφηξε σιωπηλά η έρημος.

Ωστόσο μπορώ να δηλώσω με βεβαιότητα το εξής: Μέχρις ότου ξανανιώσω το συναίσθημα πως τα πήγα καλά σ’ έναν αγώνα, θα συνεχίσω να τρέχω στους μαραθώνιους, και δεν θ’ αφήσω να με πάρει από κάτω. Δεν με νοιάζει ακόμη κι αν γεράσω και χάσω τις δυνάμεις μου, και όλοι με προειδοποιούν πως ήρθε η ώρα να κάτσω στ’ αυγά μου. Όσο μου το επιτρέπει το σώμα μου, θα συνεχίσω να τρέχω. Ακόμη κι αν ο χρόνος μου χειροτερέψει, θα συνεχίσω να καταβάλω την ίδια προσπάθεια –ίσως κι ακόμηπερισσότερη προσπάθεια– για να πετύχω το στόχο μου, να τερματίζω στους μαραθώνιους. Δεν με νοιάζει τι λέει ο κόσμος – αυτή είναι η φύση μου, έτσι είμαι φτιαγμένος. Όπως οι σκορπιοί τσιμπάνε, τα τζιτζίκια κάθονται στα δέντρα, οι σολομοί κολυμπάνε κόντρα στο ρεύμα προς τον τόπο που γεννήθηκαν, και οι αγριόπαπιες ζευγαρώνουν με τον ίδιο σύντροφο για μια ζωή.

Μπορεί να μην ακούω το μουσικό θέμα του Ρόκυ ή να μη βλέπω πουθενά το ηλιοβασίλεμα, αλλά όσον αφορά τόσο εμένα, όσο κι αυτό το βιβλίο, μάλλον φτάσαμε στην κατακλείδα. Μια κατακλείδα χαμηλών τόνων, σαν να περπατάς με πάνινα παπούτσια μια μέρα που βρέχει. Ένα άδοξο τέλος, αν προτιμάτε. Κάν’ το σενάριο και ο παραγωγός του Χόλιγουντ θα ρίξει απλώς μια ματιά στην τελευταία σελίδα και θα στο πετάξει στα μούτρα. Η ουσία όμως του πράγματος είναι πως μια τέτοια κατακλείδα μου ταιριάζει.

Αυτό που εννοώ είναι πως δεν ξεκίνησα να τρέχω επειδή κάποιος μου ζήτησε να γίνω δρομέας. Όπως δεν έγινα μυθιστοριογράφος επειδή κάποιος μου ζήτησε να γίνω μυθιστοριογράφος. Μια μέρα, έτσι στο άσχετο, μου ήρθε να γράψω ένα μυθιστόρημα. Και μια μέρα, έτσι στο άσχετο, άρχισα να τρέχω – επειδή απλώς το ήθελα. Πάντα στη ζωή έκανα αυτό που ήθελα. Μπορεί πολλοί να προσπαθούν να με σταματήσουν, να με πείσουν ότι κάνω λάθος, δεν πρόκειται όμως ν’ αλλάξω.

Σηκώνω το βλέμμα μου στον ουρανό, μπας κι ανακαλύψω κάτι εκεί πάνω που να θυμίζει καλοσύνη, αλλά πού. Το μόνο που βλέπω είναι αδιάφορα σύννεφα που παρασύρονται προς τον Ειρηνικό. Και δεν έχουν τίποτα να μου πουν. Τα σύννεφα είναι πάντα λιγομίλητα. Πιθανώς να μην έπρεπε να τα κοιτάζω. Αυτό που θα έπρεπε να κοιτάζω, υπάρχει μέσα μου. Σαν να καρφώνεις τη ματιά σου κάτω σ’ ένα βαθύ πηγάδι. Υπάρχει καθόλου καλοσύνη εκεί μέσα; Όχι, το μόνο που βλέπω είναι η ίδια μου η φύση. Η ατομική, πεισματάρικη, ακοινώνητη, συχνά εγωκεντρική φύση μου, που πάντα αμφισβητεί τον εαυτό της – και που όταν εμφανίζεται ένα πρόβλημα, προσπαθεί να βρει κάτι αστείο, ή κάτι που να μοιάζει μ’ αστείο στην όλη κατάσταση. Κουβαλάω εδώ και καιρό αυτό το χαρακτήρα, σαν παλιά βαλίτσα, σ’ ένα μακρύ, σκονισμένο μονοπάτι. Δεν την κουβαλάω επειδή μ’ αρέσει. Το περιεχόμενό της παραείναι βαρύ, και δείχνει φτηνιάρικη, κι έχει γεμίσει μπαλώματα. Φαντάζομαι ότι την κουβαλάω μαζί μου, επειδή εξαρχής δεν είχα τι άλλο να κουβαλήσω. Κι όμως, υποθέτω ότι έχω δεθεί μαζί της. Όπως θα περίμενε κανείς.

 Να ‘μαι λοιπόν εδώ να προπονούμαι καθημερινά για το τρίαθλο της πόλης Μουρακάμι στην επαρχεία Νιιγκάτα. Μ’ άλλα λόγια, ακόμη σέρνω απ’ το ένα μέρος στ’ άλλο την παλιά αυτή βαλίτσα, και πιθανότατα κατευθύνομαι προς το επόμενο άδοξο τέλος. Προς μια λακωνική, απέριττη ωριμότητα – ή, για να το θέσω πιο σεμνά, προς ένα αδιέξοδο που εξελίσσεται σιγά-σιγά μαζί μου”.